[door: Martin van Eck]

Na eerst even lekker in de kelderbar wat gedronken te hebben schieten we om 22.30 uur de grote zaal binnen. De DJ warmt ons alvast lekker op met vette screamo van o.a. Aussitôt Mort. Het is alweer een tijdje geleden dat ik een concert zag in de grote zaal (de goede bands zijn over het algemeen in de kelderbar te vinden), maar wat een apparatuur staat er ineens op het podium. Van Envy zelf?

Om 22.40 uur krijgt één van de merchandise-mannen van de Japanse band Envy een seintje van de programmeur van Vera dat ze kunnen beginnen. Vijf mannen uit Tokyo stappen het podium op en beginnen met een, naar het lijkt, rustig en zweverig nummer.

De halfvolle zaal kijkt wat om zich heen en dan barst het los. Een oorverdovende bak herrie (positief he!) knalt de zaal in. En ineens is het ook weer rustig en zweverig. Zo gaat dat een uur lang door. Rustig, hard, rustig, hard…Wat spelen die Japanners goed en met een drive, geweldig. Zo ontzettend goed op elkaar afgestemd, geweldig goed geluid en geen gelul tussen de nummers door (alleen een heel bedeesd ‘thank you’ van de zanger/toetsenist). En wat is die gitarist (voor ons) rechts op het podium goed!

[door: Richard Knol]

This is an album with an arty outside. So, what's on the inside.? At first hear it is arty also. Clean guitars with organ and soundsamples. Mysterious here, screamo there. Once in a while the word 'Jazz' came up. There are well balanced songs, emotional and agressive. Experienced as well. I would like to hear this album live! This is arty, moody but agressive screamo, though.